In het boek De Indringer beschrijft Jean-Luc Nancy hoe hij een harttransplantatie onderging. Hij vertelt hoe het hart van een overledene, met behulp van immunotherapie, door zijn eigen lichaam moet worden geaccepteerd, in de hoop dat dit nieuwe orgaan zijn leven zal redden. In de tekst vraagt hij zich af of het lichaam niet altijd al doorlaatbaar is geweest. Werd het niet altijd al bewoond door anderen: bacteriën, medicijnen, virussen, planten? Een netwerk van lichamen. Kunnen we een wond zien als een open raam in een huis dat door velen wordt bewoond? De meeste mensen zijn zo gewend het lichaam te zien als een gesloten geheel dat beschermd moet worden tegen krachten van buitenaf, dat ze over het hoofd zien dat de huid eigenlijk een membraan is. Open voor de buitenwereld, of we dat nu leuk vinden of niet. 

Vanuit een soortgelijke intimiteit zijn Hannah Chris Lomans en Amy Suo Wu hun residentie bij Plaatsmaken begonnen. Door samen te bewegen via trage oefeningen van lopen en ademhalen, onderzochten ze hoe hun lichamen het startpunt kunnen zijn voor een gedeeld intuïtief proces van denken en maken. 

Hun tentoonstelling A wound is the ground on which this body rests concentreert zich op de markering als herinnering, zoals een wond een herinnering op de huid vormt. Samen hebben ze besloten om hiervoor corrosieve processen te gebruiken. Werkmethodes die de oppervlakken die hun teksten en beelden dragen, wegvreten, openen, laten rotten, vervagen of zelfs vernietigen. 

In plaats van papier te gebruiken, schreef Hannah hun teksten op metaal. Ze gebruikte materialen zoals vaseline om de metalen platen te beschermen tegen het bijtende zuur waarin ze werden ondergedompeld. Het zuur vrat aan het metaal en legde een ander soort oppervlak bloot, reet het open en liet blijvende tekens achter. Het vormt een scherp contrast met de zinnen die onder andere over zorg en aanraking gaan. Hun tekst gebruikt een fysieke taal die voortkomt uit een bewustzijn van de gewelddadige patriarchale systemen om ons heen. Een wereld waarin nog steeds geen vanzelfsprekende plaats is voor het femme lichaam. De wond die door dit systeem is veroorzaakt gaat verder dan het lichaam. Het is een wond in het landschap. 

Amy gebruikte een soortgelijk proces voor de stoffen waarop ze haar tekeningen maakte. Ze werkte met chloor gevulde stiften om de kleuren uit de stoffen te bleken. Veel van de stoffen verfde ze zelf, met materialen die ze voorhanden had — koffie, thee en planten uit haar volkstuin. De vezels van de stoffen werden als poriën geopend, zodat de verf kon worden aangebracht. Er werden verschillende metaaloplossingen gebruikt om de gewenste kleur te verkrijgen en te fixeren. In een organische en geabstraheerde tekenstijl verbeeldde ze de energieën van het hart - zowel momenten van volheid als van leegte. We zien bijvoorbeeld de ‚knabbelkus‘ van haar zoon, of symbolen die haar ouderlijk gezin representeren.

Hannah‘s metalen pagina‘s zijn met garen aan Amy‘s stoffen gehecht, waardoor er een onderlinge afhankelijke relatie tussen de twee werken ontstaat. Het laat zien dat de twee praktijken tijdens de residentie sterk door elkaar beïnvloed werden, niet alleen qua vorm, maar in de hele werkwijze en conceptualisering van hun werk. 

Alles komt samen in een plooibaar landschap gecreëerd door de 'gordijnen‘. Deze installatie nodigt de kijker uit om de werken vanuit verschillende hoeken te bekijken, aan te raken of er zelfs doorheen te lopen. Om te ervaren hoe het licht de stoffen en metalen platen telkens anders onthult. 

In A wound is the ground on which this body rests wordt de wond gepresenteerd als een omgeving om doorheen te lopen. Een landschap dat soms pijnlijk is, soms verontrustend, soms rustgevend, soms helend, soms ondraaglijk, soms bevredigend, soms hartverscheurend, soms uitnodigend. De tentoonstelling laat op een poëtische en sensuele manier zien dat pijn niet altijd zo snel mogelijk vermeden hoeft te worden. Door het te laten rusten en er zorg voor te dragen, kan het een manier zijn om de wereld op een andere manier te begrijpen. 

De uitnodiging om samen te werken en nieuwe vormen van publiceren te verkennen vormen de kern van de tentoonstellingsreeks Half Rhyme. Hoe kunnen printen en publiceren gebruikt worden om mensen samen te brengen om persoonlijke en politieke kwesties aan te pakken? Voortbordurend op de serie Altered Breath bestaat deze serie ook uit een residentie van drie maanden en een tentoonstelling. De tentoonstellingen richten zich onder andere op vormen van collectiviteit, queerness, verdrongen verhalen en zorg. Het werk van alle kunstenaars en dichters wordt gepresenteerd in een afsluitende groepstentoonstelling en een publicatie. 

Tekst: curator Es Venema 

De tentoonstelling is te zien tot en met 18 oktober, met een onderbreking tussen 12 en 16 september in verband met het 40 jarig jubileumfeest van Plaatsmaken. 

Met dank aan het Mondriaan Fonds, Lira Fonds en Gemeente Arnhem